Torenfeesten verbinden inwoners van Scherpenheuvel-Zichem
Foto’s: Luc Swinnen en Hedwig Neesen | de fotoreeksen van Wim Vanhelmont worden later toegevoegd
Onder de tekst kan je meer dan 400 foto’s bekijken van de Torenfeesten. Die staan hier in een dynamische template en in lage resolutie. Je kan dezelfde foto’s ook bekijken op de fotopagina. Daar staan ze in statische kolommen.
Sta je op een van de foto’s en wil je die graag hebben in hoge resolutie? Stuur een email met vermelding van de foto. Je krijgt dan een link naar de foto die je gevraagd hebt.
De Maagdentoren stortte in 2006 deels in. Het monument stond op dat moment al decennialang als een verkommerd weeskind in de zompigheid van de Demerbroeken weg te zakken. In de nasleep van die dramatische omstandigheden leek de toren een symbool van verval en vergankelijkheid te worden. Na veel wilde plannen, harde discussies en godbetert zelfs een paar betogingen in het dorp van de Witte, startte Vlaanderen in 2011 met de heropbouw van de Spaanse donjon. Wat nog overeind stond werd behouden en aangevuld met een strakke, eigentijdse constructie. Het was een gedurfde mix en de meningen zijn er nog steeds over verdeeld maar de nieuwe Maagdentoren groeit langzaam uit als een landmark voor het Hageland.
Die hernieuwde populariteit heeft veel te maken met de activiteiten die het Torencomité er ontwikkelt. Onder meer de Torenfeesten veroorzaken al vier jaar na mekaar een stevige volkstoeloop naar de wei in Zichem.
De leden van het comité openen de feesten, uitgedost in tot in de puntjes verzorgde middeleeuwse kledij. Ze worden vergezeld door de ridders van Pynnock uit Horst en een paar ruiters. Na de openingsparade kunnen de bezoekers rondwandelen in een middeleeuws kampement. Er is een tentendorp waar lokale verenigingen hun activiteiten kunnen tonen en de kinderen moeten zich geen moment vervelen. De Voermannen van nu spannen hun Brabantse trekpaarden in en de ridders van Pynnock blijken heetgebakerde typetjes te zijn. Zij gaan nog een paar keer stevig met mekaar op de vuist maar ze tonen ook hun sociale bekommernis en delen hun ambachtelijke vaardigheden met hun bezoekers.
Op het podium komt het repertoire uit De Witte van Zichem aan bod, de fanfare wandelt door een fraai aanbod partituren en als de avond valt kiest de ceremoniemeester voor moderne covermuziek en een DJ. De middeleeuwen zijn plots ver weg maar geen mens die daarover struikelt.
De essentie van de Torenfeesten is immers de sfeer die er heerst. Iedereen praat met iedereen, De Hiejer van Zichem loopt vlotjes uit de tapkraan en gebraden kip op zijn middeleeuws zorgt voor een meer dan noodzakelijk bodempje rond de lever.
Volgend jaar start de Vlaamse Landmaatschappij met de aanleg en de inrichting van de erfgoedwandeling in Zichem. Dat heeft nogal wat impact op de site rond de Maagdentoren. Daar komt onder meer een auditorium, de wandelweg wordt op de demeroever gebracht, de oude spoorwegbrug krijgt een trendy remake met onder meer glazen bodemplaten en een paar mooie landschapselementen die momenteel overwoekerd zijn, worden zichtbaar. De donjon is al lang niet meer een symbool van verval. De toren is een feniks die de ontwikkeling van dit knappe stukje Hageland extra impulsen blijft geven.
