Foto | Somewhere over the rainbow. Marieke heeft haar finale bestemming gevonden
De uitvaart van Marieke Vervoort was een afspiegeling van haar leven. Er werd gelachen en gehuild. Er werd vooral niet rond de pot gedraaid. Er was emotie maar evengoed realisme en berusting.
Liesbeth Goossens zorgde voor de rode draad in de uitvaartceremonie. Ze deed dat met veel klasse en kundigheid. Ze deed zichzelf vergeten als ze tussenkwam. De mensen luisterden en waren met hun gedachten bij Marieke. Johan Marchand, een vriend van Marieke die ze leerde kennen in Pellenberg, beklemtoonde hoe belangrijk Wielemie was, als rolmodel.
Een zichtbaar aangedane Guy Swinnen speelde een pure, op emotie drijvende versie van Time. Hij slaagde erin om zijn gitaar weer op te bergen zonder enig geluid te maken. Het respect bleek uit iedere kleine handeling. Er kwamen wat filmpjes voorbij over de straffe sportprestaties die Wielemie leverde. En toen werd het rood. Het liedje van Marco Borsato dat regelmatig opdook in de scharnierpunten van het leven van Marieke. Sportmeter Lieve Bullens getuigde over de aaneenschakeling van pijn en levenslustige lachbuien. Zenn mocht daarna een laatste maal afscheid nemen van zijn vriendin voor het leven. Hij mag nu met pensioen. Hij heeft zijn deel van het werk gedaan. Hij verdient het dat er voor hem gezorgd wordt zoals hij zelf gezorgd heeft voor zijn soulmate.
Begrafenisondernemer Papillon had uitstekend werd geleverd. Ieder detail was doordacht en voorbereid. Het is geen garantie op een vlekkeloos verloop. De ouders van Marieke staken een kaars aan om het licht van hun dochter levend te houden. Dat lukte niet meteen maar precies daardoor werd het symbolisch. De aanhouder wint. Zoals in het leven van Marieke. De tweede poging lukte wel. De vlam dwaalde van hand tot hand door de zaal. Om nooit meer te stoppen. Het licht van Wielemie zal altijd blijven schijnen.
Stan Van Samang gebruikte de Fender Stratocaster voor een live versie van “Een ster”. Een mythische gitaar voor een mythisch moment.
Vader Jos Vervoort legde daarna een erg sterke getuigenis af. “Marieke wordt nu geassocieerd met euthanasie”, zei hij. “Maar toch heeft ze tot de laatste dag ieder moment intens geleefd.” Hij werd even gepakt door emotie maar kon snel verder. Kathleen Vandenhoudt was de juiste schakel om vader Jos op te volgen. Last Lullaby was ook het juiste lied.
Vroeger burgemeester Jan Laurys kon niet aanwezig zijn maar hij beleefde alle hoogtepunten van Marieke vanop de eerste rij. Reden genoeg om een kort afscheidsfilmpje te maken. Huidig burgemeester Christophe De Graef was wel aanwezig. Ook hij getuigde van haar kracht en haar positieve impact op anderen.
Het leven van Marieke is uniek en ook haar uitvaart zal uniek zijn. Het is allicht de eerste uitvaart waarin een stevig aangebrande mop werd verteld. De aap en de leeuwin zijn nu al spraakmakend. Voor zoiets heb je Tom Waes nodig. Die is momenteel op bezoek bij zijn zoon in Hong-Kong maar het filmpje dat hij maakte wordt geheid een Youtube hit.
Eric Goens toonde Vlaanderen de pijn die Marieke leed. Dat gaf hem het recht om te vloeken tijdens de plechtigheid. “Marieke heeft me gezgd dat ze terug zou komen om ons een klets om de oren te geven als we teveel zouden zagen”, zei hij nog. “Ik denk dat ik de volgende dagen ga blijven zagen”, zei Goens.
Het gezelschap Keruna besloot de plechtigheid met Marieke’s blessing. Een vrolijke deuntje om mee te eindigen. Marieke zou het niet anders gewild hebben.
De rode kist werd naar buiten gedragen op de tonen van Somewhere over the rainbow. Het kader van Hof te Rhode werd symbolisch. De familie liep arm in arm achter de kist door een stijlrijke bomenrij. Toen ze bij de begrafeniswagen aankwamen brak de zon door de wolken. Somewhere over the rainbow. Marieke heeft haar finale bestemming gevonden.
Pingback: Marieke Vervoort wordt postuum ereburger van stad Diest | Hola Hageland