Hof Te Rhode een paar weken geleden. Marieke Vervoort lag stijlvol opgebaard in haar rode kist. Medailles en foto’s van belangrijke momenten om haar heen. De begrafenisondernemer koos slim voor een fotomoment voor de pers. Een paar uur voor de laatste groet. De aanwezige journalisten toonden opvallend respect. Er werd nauwelijks gepraat. Iedereen gunde de collega’s de ruimte. Dat deden ook Pola Rapaport en Wolfgang Held (kopfoto). Toen we naar buiten wandelenden hoorde ik dat ze Engels praatten. Reden genoeg voor een gesprekje. Ze maakten een film over het leven van Marieke, zeiden ze. Ze hadden haar drie jaar lang, zowat overal waar ze naartoe reisde, gevolgd. Wat er in de film zou komen wisten ze nog niet echt. We wisselden wat ideeën uit. Ze speelden met het idee om een première te doen in Diest.
Vandaag publiceert The New York Times een lang artikel en pakkende foto’s over Marieke Vervoort. Geschreven door Andrew Keh and Lynsey Addario, twee andere journalisten die Marieke al drie jaar volgden. Een paar opvallende citaten.
Over Marieke’s onwaarschijnlijke moed om verder haar doelen na te streven
Under Belgian law, she was free to end her life anytime she chose. But instead, she just went on with it — seized it with new vigor, even. Within a few years she reached uncharted heights in her career as a wheelchair sprinter, winning a gold medal at the Paralympics. She became a celebrity at home and abroad, appearing in the pages of international magazines and newspapers, sitting for interviews on television shows. She traveled the world telling her life story, unspooling it as an inspirational narrative.
Over het vreemde moment waarin ze, drie dagen voor haar afscheid, haar vrienden uitnodigt en hen vraagt om blij te zijn
In three days, she had an appointment to die. “It’s a strange, strange, strange feeling,” her mother, Odette Pauwels, said as she scanned the party. Vervoort’s guests sipped their drinks and made small talk, struggling to oblige her request for everyone to be happy. There were toasts. There were wails of anguish. There was, also, a faint feeling of uncertainty in the air — an unspoken question of whether this really was the end, a nanoscopic hope that it might not be.
Over haar laatste jaren toen sporten niet meer mogelijk was
The pain intensified. She had long traveled with a rattling green toolbox of pills, but by mid-2017 she was openly addicted to morphine, taking several doses daily. Her days, once filled with training and appearances, became a blur of hospital stays, pain treatments and drug-induced naps.
“This is a difficult period for her,” her father, Jos, said in late 2017. “Last year, she had sports. Now, most of the time, when we see her at her house, she’s laying down on the couch, sleeping.”
Over het moment dat ze definitief beslist om uit het leven te stappen
“I want to die,” she told me once in the summer of 2018. “I pray to die. But it’s so hard to say, ‘This is the day I want to go.’ Choosing a day is already dying a little bit.” She wrote dozens of goodbye letters to friends and family members. She planned her funeral. She said she did not believe there was an afterlife, but confessed she wished she could view the ceremony from above. By this fall, it became clear she was growing impatient. Her doctors were struggling to coordinate a date, and she was convinced that they were finding reasons to stall. “When they tell me the day,” she said,” I will be the happiest person on earth.”
Je kan hier het volledige artikel online lezen
