Hola Hageland

Of ik een foto mocht nemen van die geweldige hoed in haar vitrine? Happy Summer! Dat mocht. Ik kende haar niet persoonlijk maar we hadden meteen een open gesprek. “Kom even verder”, zei ze. “Dan kan je beter het concept van de winkel zien.” Ik vond het prima. Complexloos en stijlvol kan perfect samen. Ze wilde weten wat ik met die foto ging doen. “Op Instagram posten”, zei ik. Dat bleek ze niet te kennen. Ik fronste enigszins de wenkbrauwen en dat had ze gezien. Ik probeerde haar uit te leggen dat Instagram zowat het ideale medium is voor haar product. Kleding en kunstige hebbedingetjes. Een mooie foto, een kort tekstje, wat trendy hashtags en je hebt een enthousiast auditorium. “Als ik op pensioen ga”, zei ze. “Dan ga ik daaraan beginnen.”

Dat bleek kort bij te zijn. Haar winkel staat over te nemen. Ze wil stoppen en van het leven gaan genieten. “Maar dat doe ik eigenlijk nu ook al”, fluisterde ze.

Ik reed naar huis met een snood plan. Blauw op Instagram, met alle merken die ze verkoopt in een hashtag. Die zou ik wel vinden op Facebook of haar website. Niet dus. Geen Facebook, geen website. Ze had me een stickertje mee gegeven met haar logo en haar telefoonnummer. Dat had ze op een pagina van de Vogue geplakt. Geen flauw idee waarom eigenlijk. Er stond een artikel over Bonaire op. Het absolute A-eiland. Dutch Treat was de titel. Over zalige villa’s op een ongerept strand.

Ze bleek alleen een vaste lijn te hebben. Een reddingsboei op een eiland. Niet dus. An nam niet op. Ze zit allicht al met haar gedachten in de tropen.  Op Bonaire. Ik ben eens op de website naar de villa’s gaan piepen. Je snapt het meteen. Blauw!