Hola Hageland

De Vlaming loopt niet meteen over van enthousiasme maar de vergrijzing zal ons geen andere optie laten dan de pensioenleeftijd op te trekken. Maar sommige Vlamingen liggen daar helemaal niet van wakker. Integendeel, ze zijn blij als ze kunnen ontsnappen aan het dictaat van de verplichte rust.

In het stadhuis van Diest zit zo’n exemplaar. Paul Degelin werd op zondag 13 oktober zeventig jaar. Een leeftijd waarop de meeste ambtenaren al jarenlang genieten van hun pensioen. Paul zag dat echter niet zitten. De man vraagt al enkele jaren verlenging van zijn actieve carrière. Hij heeft er ondertussen vijftig dienstjaren op zitten en hij blijft nog minstens tot november 2020.

Paul Degelin is ook een echt rolmodel voor de moderne senior. Altijd knap in het goedgekozen pak, vriendelijke en open man, bekommerd bezig met zijn job maar ook buiten de job cultiveert hij een actieve levensstijl.

Zijn professionele parcours leest als een toonbeeld van toewijding. Op 24 september 1969 startte Paul bij het OCMW van Diest. Allicht heette dat toen nog de Commissie voor Openbare Onderstand maar dat is een detail. Tussendoor moest de kersverse ambtenaar zijn dienstplicht nog doen maar in april 1973 gooit hij het kaki af en wordt hij ingeschakeld in de dienst Stedenbouw in Diest, actueel heet dat de dienst Ruimtelijke Ordening. Er worden namelijk nog nauwelijks steden gebouwd maar wel volop geordend.

Toen Paul startte, werden de bouwplannen en teksten nog met de hand getekend op kalkpapier, de gemeenteraad werd opgenomen met een cassetterecorder en Paul had een persoonlijke secretaresse die de door hem uitgeknipte en samengeplakte zinnetjes uit bouwvergunningen uittypte met een typmachine. Voor de jongere lezers onder ons, dat is een soort machine met een klavier waarmee je teksten op papier klopte die meteen beschikbaar waren. Uitprinten hoefde dus niet en je had ook geen intcartridges nodig. Een inktlint volstond.

De dienst ruimtelijke ordening werkt ondertussen radicaal digitaal. Geen probleem voor Paul. Hij is perfect mee met copy-paste en hij print op alle formaten en in alle kleuren. De typmachine is voltooid verleden tijd voor de ambtenaar van zeventig.

De wetgeving inzake ruimtelijke ordening is de laatste decennia een pak moeilijker geworden en de veranderingen volgen sneller op elkaar. Dat is geen sinecure, maar ook hier gaat Paul, met af en toe het nodige gegrommel, vlot mee om. Kathleen Berx, zijn diensthoofd, noemt hem haar wandelende geschiedenisboek. “Hij weet alle verkavelingen in Diest liggen en waar ons archief tekort schiet, schiet Paul ter hulp”, zegt ze. “Hij mag ook niet met pensioen vertrekken, eer hij al zijn kennis neerschrijft voor de dienst.” Allicht is dat een uitgestoken hand voor een nieuwe loopbaanverlenging in 2020.

Vandaag is er echter eerst nog een dik feestje voor Paul. Op zijn dienst hebben ze een toffe dag voorbereid en het zou ons verbazen als dat niet veel breder uitwaaiert over het ganse stadhuis. Als er ooit een Diestse canon zou geschreven worden kennen wij een kandidaat om daar een hoofdstuk in te worden.